துடிக்கும் நெஞ்சு, துயர் துடைக்க யாரும் இன்றி;
சில சமயம், இறுக்கத்தில், இலகுவாக அணைக்க யாரும் இன்றி;
இரவெல்லாம் வெறுமையை நோக்கி, விழிபிதிங்கி நிற்க
நம்பிக்கை எனும் கயிறு தளந்துகொண்டே செல்ல
எவற்றை சாட, எவற்றை நாட என மனம் தடுமாற
விதியே என மௌனமாய் செல்கிறேன் .
கண்ணீர் விட்டு அழ கூட த்ராணியாற்று
என் துயர் துடைக்க மற்றவர் துயர் அடைய விருப்பம்மின்றி
சிதைந்து கொண்டிக்குகிறது மனது, தசைசிதைவோடு!
A throbbing chest, with no one to wipe away the sorrow;
Sometimes tightens, with no one to embrace lightheartedly;
To stay awake all night in search of emptiness
The rope of faith gets unfasten;
The mind is confused as to what to curse and what to seek
I go silently as it is my destiny.
Don't even dare to cry;
I don't want others to suffer to wipe away my pain
Mind degenerates along with muscular dystrophy!
6 comments:
...I wish that my heart was beating better.
Hey Jeevan, you are a survivor and will beat anything that challenges you. A very heart filled expression. From your posts and photos, your mind is working way better than many others. Keep up your interesting blog, I always enjoy reading your posts
Hello Jeevan, Your poem is so moving, it touched my heart.
This is such a moving poem. But don't lose heart -- your blog shows that your mind is working just fine.
Very poignant poetry ~ let the tears flow ~ they are healing ~ (have built in chemicals to release stress) ~ Xo
Wishing you good health, laughter, and love in your days,
A ShutterBug Explores,
aka (A Creative Harbor)
Very touching poem. Silent tears bring relief.
Post a Comment